انواع لنگر موقتی (انکوریج) در درمان ارتودنسی
انکوریج (Anchorage ) به عنوان مقاومت در مقابل حرکت ناخواسته تعریف می شود. طبق قانون سوم نیوتن هر عملی یک عکس العمل مساوی اما در جهت مخالف ایجاد می کند. دندان ها تا حدی متوانند ضربه را جذب کنند و در مقابل شوک و آسیب و جا به جایی مقاومت نمایند اما این مقاومت حدی دارد و اگر نیرو بیش از حد تحمل دندان باشد، شروع به حرکت می کند. به همین علت در درمان ارتودنسی که لازم است برخی دندان ها ثابت بمانند یا در جهت دیگری کشیده و حرکت داده شوند، نیاز به انکوریج ایجاب می شود.
با حرکت دندان، نیروهای متقابل ایجاد می شوند. نیروی انکوریج را از خود دندان، مخاط، استخوان، ایمپلنت و یا از جایی خارج از دهان می توان گرفت. انکوریج کمک می کند حرکت های ناخواسته به حداقل رسیده و حرکت های خواسته دندان ها به حداکثر برسد و فاصله ها در درمان ارتودنسی به خوبی مدیریت شود. اگر انکوریج در ارتودنسی در نظر گرفته نشود نتایج درمان چندان جالب نخواهد بود.
به منظور به حداکثر رساندن تاثیر انکوریج ، باید موقعیت آن در سه بعد افقی، قائم و صفجه سهمی در نظر گرفته شود.
دندان چگونه حرکت می کند؟
حرکت دندان با افزایش فشار به دندان افزایش می یابد تا به فشار بهینه میرسیم. در این جا دیگر قاعده چنین نیست و با افزایش فشار به دندان، حرکت دندان بیشتر نمیشود. پس از این نقطه افزایش نیرو باعث تغییر شکل واحد انکوریج و تاثیر منفی بر دندانی که به عنوان انکوریج انتخاب شده است، می شود.
گاهی از انکوریج های خارج دهانی مثل هدگیر برای کنترل حرکت دندان استفاده می‌شود.
انکوریج های دیگری (TAD) در ارتودنسی نوین استفاده می شود که در حقیقت پیچ ها یا Plate های سازگار با نسج دهان و دندان هستند و به کنترل حرکات دندانی بسیار کمک می‌کنند.
